Εξωτερική Πολιτική και Εθνική Άμυνα

22 & 23 ΝΟΕΒΡΙΟΥ 2014 ΣΤΟ ΣΕΦ

Το διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον είναι αυτό που περιγράψαμε στις προηγούμενες εισηγήσεις.

Είναι κυνικό συμπέρασμα ότι σε αυτό το περιβάλλον επικρατούν τα συμφέροντα των ισχυρών, δεν τηρούνται οι συμμαχίες ούτε υπάρχουν διεθνείς διαπροσωπικές πολιτικές που στηρίζονται σε φιλίες.

Ακόμα και για την εκπλήρωση ενός αγαθού κοινού σκοπού η σύμπραξη ή η συγκρότηση συμμαχίας κρατών για την επίτευξή του εξαρτάται από τα προνόμια που θα λάβουν μετά την ολοκλήρωσή του. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής ένωσης και μάλιστα μέλος της ευρωζώνης όμως γεωγραφικά ανήκει στην νοτιοανατολική μεσόγειο και στο άκρο της χερσονήσου των Βαλκανίων.

Ο χώρος αυτός από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν χώρος εντάσεων και  όπως πολύ εύστοχα ξένος διπλωμάτης επεσήμανε «παρήγαγε περισσότερη ιστορία από όσο ήταν δυνατόν να καταναλώσει γι αυτό και την εξήγαγε». Το ίδιο ισχύει   και σήμερα γιατί είναι μια μεγάλη αποθήκη ενέργειας και το σταυροδρόμι μεταφοράς της.

Η Ελλάδα ως «γωνιακό και προνομιούχο οικόπεδο» γίνεται αποδέκτης των κραδασμών που δημιουργούνται λόγω ενεργειακών διεκδικήσεων των ισχυρών δυνάμεων και των τοποτηρητών τους αλλά και των εσωτερικών πολιτικών και θρησκευτικών συγκρούσεων εντός και μεταξύ των κρατών.

Είναι πολύ λογικό οι εντάσεις οι τοπικοί πόλεμοι και η ανθρώπινη δυστυχία να εξαναγκάζουν πληθυσμούς να μετακινούνται βίαια σε ασφαλέστερες χώρες. Η Ελλάδα είναι το άμεσο σύνορο της Ευρώπης με την Ανατολή άρα και η είσοδος λαθρομεταναστών.

Η χώρα μας συνορεύει με κράτη που συστηματικά και σκόπιμα διεκδικούν επιθετικά την αναθεώρηση διεθνών συνθηκών και συμβάσεων  όπως η Τουρκία και  με κράτη όπως η Αλβανία και τα Σκόπια που σφετερίζονται και την ιστορία μας.

Επιπρόσθετα σήμερα ζούμε τα επικίνδυνα προβλήματα ενός Νέου Ανατολικού Ζητήματος που εκτείνεται από την Ουκρανία έως και την Μέση Ανατολή, με την επαναχάραξη συνόρων και κατάργηση την Εθνικής Ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών.

Συνεπώς η Εθνική-Πατριωτική-Δημοκρατική Συμμαχία είναι αναγκαίο να χαράξει  μια ενιαία εθνική, πάγια και σταθερή στρατηγική που οι θεμελιώδεις αρχές της θα χρησιμοποιούνται ως πυξίδα από κάθε κυβέρνηση.

Δυστυχώς  οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις  ανασύρουν την ανάγκη εθνικής συμφωνίας ως σωσίβια λέμβο όταν την χρειάζονται για να διασωθούν από την κατάρρευση τους.

Παρά την οικονομική αδυναμία που έχει υποπέσει η Ελλάδα λόγω μνημονιακών πολιτικών δεν πρέπει να εγκαταλείψει τα θέματα άμυνας και ασφάλειάς της.

Μπορεί ως σημαία μας να χρησιμοποιούμε το επιχείρημα ότι η ειρήνη και η σταθερότητα σε κάθε περιοχή πρέπει να εδράζεται στο διεθνές δίκαιο και στην ελευθερία των λαών, γιατί δεν νοείται ειρήνη, ελευθερία και ευημερία, όταν υπάρχει εξάρτηση.   Όμως σε αυτή τη ρευστή γεωπολιτική κατάσταση η Ελλάδα δεν μπορεί να επαφίεται μόνο στο διεθνές δίκαιο και το κατεστημένο των γνωστών συμμαχιών (ΝΑΤΟ, EEC) αλλά πρέπει να διαθέτει ενεργούς μηχανισμούς αποτροπής και συμμαχίες.

Την αποτροπή εγγυώνται οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και η ευέλικτη, προνοητική, διαχρονική και διακομματική στρατηγική εξωτερικής πολιτικής.

Οι ένοπλες δυνάμεις θα πρέπει να βασίζονται σε ποιοτικούς εξοπλισμούς που θα εξυπηρετούν το αμυντικό συμφέρον της χώρας μας και όχι μόνο το συμφέρον των πολεμικών βιομηχανιών.

Το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας θα πρέπει να είναι άρτια εκπαιδευμένο με ικανοποιητικές αποδοχές αντίστοιχες των σημαντικών υπηρεσιών που καλούνται να προσφέρουν στην χώρα και στους πολίτες.

Ανεξαρτήτως της αποτρεπτικής αμυντικής μας επάρκειας είναι αναγκαίο να :

Αποδεσμευτούμε από όλες τις συνθήκες που μεταβάλλουν την πατρίδα μας σε μια αποικιακή χώρα και σ’ ένα μοντέρνο προτεκτοράτο, ώστε να μην είναι σε θέση να ασκεί ανεξάρτητη εθνική πολιτική.
Αποκαταστήσουμε την ισότιμη σχέση με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ
Να δημιουργήσουμε σχέσεις ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας με τους γείτονές μας.
Είναι εγκληματική οποιαδήποτε υποχώρηση ή παραχώρηση η οποία συνιστά κίνδυνο για την εθνική μας ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα.

Οι θέσεις της Εθνικής-πατριωτικής-Δημοκρατικής Συμμαχίας στα εθνικά ζητήματα που αυτή την στιγμή θέτουν σε κίνδυνο τον Ελληνισμό πρέπει να είναι:

1. Το Κυπριακό

Η Κύπρος είναι και παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος του Ελληνισμού. Το πρόβλημα της Κύπρου είναι θέμα εισβολής και κατοχής ενός ανεξάρτητου κράτους, μέλους του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η επίλυση του Κυριακού πρέπει να βασίζεται στην αρχή της πλειοψηφίας και όχι στη διζωνική και δικοινοτική ομοσπονδία.

2. Η Δυτική Θράκη

Η Τουρκία διεκδικεί όχι μόνο τη Δυτική Θράκη, αλλά και τμήμα της Ανατολικής Μακεδονίας έως τον Στρυμόνα ποταμό. Ήδη το Γενικό Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή  αποτελεί κράτος εν κράτη.

Εφόσον το προξενείο δε συμμορφωθεί με τους διπλωματικούς κανόνες και περιοριστεί στις προξενικές του υποχρεώσεις, η κατάργησή του αποτελεί πρωταρχικό καθήκον κάθε ελληνικής κυβέρνησης.

Οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης είναι Έλληνες πολίτες και δεν έχουν ανάγκη προστασίας από το τουρκικό προξενείο.

3. Το Αιγαίο

Ορισμένοι διεθνιστές ισχυρίζονται κυνικά ότι το Αιγαίο «ανήκει στα ψάρια του». Αδιαφορούν για τον κίνδυνο του διαμελισμού του και της συγκυριαρχίας του με την Τουρκία η οποία επιδιώκει την διχοτόμηση και τη συνεκμετάλλευσή του.

Το Αιγαίο είναι η καρδιά της Ελλάδας και κάθε απειλή πρέπει να αντιμετωπίζεται  δυναμικά και άμεσα.

4. Το Σκοπιανό

Οι Σκοπιανοί δεν διεκδικούν μόνο το όνομα ολόκληρης της Μακεδονίας, δηλαδή και της ελληνικής και της βουλγαρικής αλλά και την ελληνική πολιτισμική κληρονομιά της. Διεκδικούν μέσω του ονόματος και την «μακεδονική» εθνότητα, γλώσσα, ιστορία και μυθολογία.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι υπαναχωρήσεις στους ακραίους εθνικιστικούς και επεκτατικούς κύκλους των Σκοπίων του ονόματος ισοδυναμεί και με παραχώρηση εδαφικών διεκδικήσεων και δικαιωμάτων στους γείτονές μας.

5. Η Ήπειρος

Ο μεγαλοϊδεατισμός των Αλβανών διεκδικεί ήδη την Ήπειρο, την οποία ονομάζει «Τσαμουριά», καθώς και μέρος της Δυτικής Μακεδονίας.

Όλες αυτές οι προκλητικές διεκδικήσεις  εμφανίζονται σε αντίστοιχους χάρτες, σε σχολικά βιβλία και σε αποφάσεις των κυβερνήσεών τους που τις κυκλοφορούν σε διεθνείς οργανισμούς και στις διεθνείς οργανώσεις καθώς και στη διεθνή κοινή γνώμη. Η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίζει δυναμικά και άμεσα αυτού του είδους τις προκλήσεις.

Δυστυχώς οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου έχουν αφεθεί στην τύχη τους.

6. Η Λαθρομετανάστευση

Οι λαθρομετανάστες, χωρίς να είναι οι ίδιοι υπαίτιοι αλλά οι Ευρωπαϊκές πολιτικές, αποτελούν τον μοντέρνο Δούρειο Ίππο για να αλώσουν την πατρίδα μας μετατρέποντάς την δια της βίας σε μια πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυεθνική και πολυθρησκευτική χώρα.

Η πατρίδα μας πρέπει να αποκτήσει δική της πάγια μεταναστευτική πολιτική.

Η ποσόστωση και η κατάργηση του Δουβλίνου ΙΙ, που εγκλωβίζει τους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα είναι δύο μόνο από τα απαραίτητα μέτρα προς την κατεύθυνση αυτή.

7. Οι γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα

α) Επανορθώσεις για τις καταστροφές και λεηλασίες που ανέρχονται σε 108.48 δισ. ευρώ

β) Διεκδίκηση του κατοχικού δανείου,  54 δισ. ευρώ.

γ) Διεκδίκηση των αποζημιώσεων των θυμάτων

δ) Επιστροφή των κλεμμένων πολιτισμικών θησαυρών.

Την ευθύνη όμως για τη λύση του προβλήματος φέρουν ακέραια οι ελληνικές κυβερνήσεις που δεν διαπραγματεύτηκαν δυναμικά και δεν προσέφυγαν στους διεθνείς δικαιοδοτικούς μηχανισμούς για την δικαίωσή μας. Δεν επαιτούμε, απαιτούμε!

8. Η γενοκτονία των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι εθνικό καθήκον της ελληνικής πολιτείας απέναντι στις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς του άμαχου πληθυσμού κατά τα έτη 1914 -23. Σε αντίθεση με τους Εβραίους και Αρμένιους, που στήριξαν και στηρίζουν παντοιοτρόπως τον αγώνα αυτόν, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έκαναν το καθήκον τους.

Παρά το ότι αναγνωρίστηκε η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας από το Ελληνικό κοινοβούλιο, τα θέματα δεν προωθήθηκαν  και ενταφιάσθηκαν στο όνομα της ελληνοτουρκικής φιλίας .

9. Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ)

Η Ελλάδα έχει δικαίωμα, σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, που υπογράφηκε από το τον ΟΗΕ το 1982, να επεκτείνει τη θαλάσσια Οικονομική της Ζώνη στα διακόσια ναυτικά μίλια όπως έκανε η Κύπρος. Είναι δικαίωμα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες που το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει ψηφίσει.  Είναι επιτακτική ανάγκη να χαραχθούν τα θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Ιταλία και την Αλβανία.

Εν κατακλείδι:

Η Ελλάδα σήμερα απειλείται όχι μόνο με οικονομική και κοινωνική αλλά και με εθνική καταστροφή.

Μια Εθνική-Πατριωτική-Δημοκρατική Συμμαχία πρέπει στη βάση όλων των προαναφερθέντων πολιτικών και τακτικών να αποτρέψει τους ανωτέρω κινδύνους και να θέσει ένα τέλος στις επιβουλές και διεκδικήσεις των γειτόνων μας και των «συμμάχων» που τις υποθάλπουν.

Πρέπει να ασκήσουμε βέτο στη μη ένταξη όλων των κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση που επιβουλεύονται και διεκδικούν  τα εδάφη μας, τον πλούτο μας και την Ιστορία μας.