Η ιστορία της Θράκης
Αρχαία Εποχή
H πρώτη εγκατάσταση στη Θράκη ανάγεται στο 100.000 π.Χ. Η αρχαία Θράκη εκτεινόταν από το Αιγαίο ως το Δούναβη και από τον Εύξεινο Πόντο έως τα όρια της Μακεδονίας. Κατά τον Ηρόδοτο οι Θράκες ήταν στην αρχαιότητα, ο πολυπληθέστερος λαός μετά τους Ινδούς. Στους προϊστορικούς κατοίκους προστίθενται τα Θρακικά φύλα που κατεβαίνουν από τον Βορά. Τον 7ο αιώνα π.Χ. οι Έλληνες αποικίζουν το Αιγαίο, τον Ελλήσποντο και τον Εύξεινο Πόντο Στα παράλια της Θρακικής γης ιδρύονται και ακμάζουν σημαντικές ιωνικές αποικίες: Μαρώνεια, Άβδηρα, Βυζάντιο, Αγχίαλος, Απολλωνία, Μεσημβρία, Οδησσός.
Τον 4ο π.Χ. αιώνα ο Φίλιππος προσαρτά τη Θράκη στο Μακεδονικό Βασίλειο. Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι αυτός που επεκτείνει τη σύνορά της έως το Δούναβη.
Ρωμαϊκή Εποχή
Το 168 π.Χ. γίνεται η κατάκτηση της Θράκης από τους Ρωμαίους, μετά την ήττα του Περσέα στη μάχη της Πύδνας και τη διάλυση του Μακεδονικού Κράτους. Το 46 μ.Χ. η Θράκη ανακηρύσσεται Ρωμαϊκή Επαρχία. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Τραϊανός και Αδριανός ανέπτυξαν τους οικισμούς. Παντού επικρατεί η Ελληνική γλώσσα, οι θεσμοί, οι λατρείες κ.λπ. Αξιοσημείωτη είναι η λατρεία του τοπικού ανώνυμου θεού «Ήρωα Ιππέα», που αργότερα ταυτίστηκε με τον Αγ. Γεώργιο.
Βυζαντινή Εποχή
Ο Μέγας Κωνσταντίνος μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στην Κων/πολη, τον 4ο αιώνα μ.Χ.. Η νέα αυτοκρατορία ονομάστηκε από τους ιστορικούς «Βυζαντινή» που από τον 7ο αιώνα οργανώνεται σε τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Από το μισό του 4ου έως τον 7ο αιώνα γνωρίζει πολυάριθμες επιδρομές: Γότθων, Ούννων, Αβαροσλάβων, Βουλγάρων.
Τον 12ο αιώνα επιδρομές Νορμανδών και Σταυροφόρων
Τον 13ο αιώνα επιδρομές Κουμάνοι, Τάταροι, Τούρκοι, Καταλανοί.
Οθωμανική Κατάκτηση
Το 1204 μ.Χ. η Βυζαντινή Αυτοκρατορία καταλύεται από τους Φράγκους και η Θράκη ονομάστηκε Ρωμανία. Στα μέσα του14ου αιώνα ακολουθεί και η κατάκτηση από τους Τούρκους. Την ονομάζουν Ρουμελί – Ρούμελη – Rum Eli, δηλαδή «Χώρα των Ρωμαίων» Το 1352 γίνεται η πρώτη κατάκτηση. Το 1371 ο Σουλτάνος Μουράτ Β μεταφέρει την πρωτεύουσα του κράτους του στην Αδριανούπολη.
Θράκη και Εθνική Παλιγγενεσία
Η Θράκη, κατά τον εθνικο- απελευθερωτικό αγώνα του 1821, πλήρωσε βαρύ τίμημα σε αντίποινα. Τον Σεπτέμβριο του 1821 ο οθωμανικός στόλος κατέστρεψε ολοσχερώς τη Σαμοθράκη και εξανδραπόδισε τους κατοίκους της.
Έως τις αρχές του 20ου αιώνα, στον ενιαίο αυτό χώρο ζούσαν Έλληνες- Ρωμιοί – Ρωμαίοι, Βούλγαροι και Τούρκοι. Από το 1885 άρχισε η τριχοτόμηση: Η αυτόνομη από το 1875 Βουλγαρική Ηγεμονία προσάρτησε την Ανατολική Ρουμελία ή Ρωμυλιό
Το 1913, μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, η νότια Θράκη χωρίστηκε σε Ανατολική και Δυτική. Η Ανατολική παρέμεινε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ η Δυτική, αν και είχε καταληφθεί από τον Ελληνικό στρατό, παραχωρήθηκε στη Βουλγαρία.
Η Ενσωμάτωση
Με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου, το 1918, τίθεται υπό διασυμμαχική κατοχή.
Το 1920, οι Μεγάλες Δυνάμεις, νικήτριες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ιαπωνία, μετά από διπλωματικό αγώνα του Βενιζέλου, παράλληλα με τον Τιτάνιο αγώνα των ντόπιων Ελλήνων με τη Συνθήκη των Σεβρών εκχώρησαν στην Ελλάδα την Ανατολική και Δυτική Θράκη.
Το 1922, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, η Ελλάδα αναγκάζεται να επιστρέψει την Ανατολική Θράκη: 200.000 και πλέον Ανατολικοθρακιώτες οδηγούνται στον ξεριζωμό και την προσφυγιά
Το 1923, με τη Συνθήκη της Λωζάνης, οριστικοποιείται η απώλεια της Ανατολικής Θράκης. Από την ανταλλαγή πληθυσμών εξαιρούνται οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης που αναγνωρίζονται ως θρησκευτική μειονότητα και οι Έλληνες της Κων/πολης, Ίμβρου και Τενέδου. Ενώ, όμως, το Ελληνικό Κράτος τήρησε και τηρεί τις δεσμεύσεις και υποχρεώσεις που προκύπτουν από τις υπογραφείσες Συνθήκες, έναντι της Μουσουλμανικής μειονότητας, το Κεμαλικό Κράτος και οι επίγονοί του προχώρησαν σε προγραμματική συρρίκνωση και εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου. Αυτή η πολιτική αφελληνισμού ακολουθήθηκε πιστά, συστηματικά και απαρέγκλιτα από την Τουρκική πλευρά, τόσο στην Κωνσταντινούπολη όσο και στην Ίμβρο και Τένεδο.
Αποτέλεσμα: ο Κεμαλικός Εθνικισμός εξεδίωξε 1.500.000 Έλληνες από τη Μικρά Ασία το 1922. Οι μόνοι Έλληνες που παρέμειναν ήταν 293.000 περίπου. Την ίδια εποχή, στη Ελλάδα παρέμεινε μια μουσουλμανική μειονότητα που αριθμούσε 87.000 μουσουλμάνους.
Η Τουρκία, παραβιάζοντας συστηματικά τα άρθρα της Συνθήκης της Λωζάνης και επιβάλλοντας στο Ελληνικό στοιχείο επαχθείς φορολογήσεις, στέρηση του δικαιώματος εργασίας και εκπαίδευσης, στέρηση γλωσσικής και θρησκευτικής ελευθερίας, εκτοπισμούς σε στρατόπεδα εργασίας στα βάθη της Ανατολίας, οργανώνοντας πογκρόμ και βανδαλισμούς από «αγανακτισμένους πολίτες», εξανάγκασε τελικά τους εναπομείναντες Έλληνες να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη.
Σήμερα, στην Ελλάδα η ευημερούσα μουσουλμανική μειονότητα αριθμεί περίπου 120.000 μέλη, ενώ στην απέναντι όχθη του Έβρου είναι ζήτημα αν απέμειναν 3.000 Έλληνες.