ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ 08.06.2005
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ
Πρόσφατα επισκέφθηκα την Ελληνική Ομογένεια στις ΗΠΑ και τον Καναδά.
Διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι των αποδήμων είναι καταξιωμένοι πολίτες των τοπικών κοινωνιών, όπου ζουν μετά την μετανάστευσή τους.
Διαπίστωσα ότι παρά τις πικρίες για τα προβλήματα εκμάθησης της μητρικής γλώσσας εξ υπαιτιότητάς μας, αγαπούν την Ελλάδα. Υπάρχει μέσα και σ΄ αυτούς που γεννήθηκαν εκεί ,δηλαδή στους 2ης και 3ης γενιάς που δεν μιλούν καθόλου Ελληνικά.
Διαπίστωσα ότι διαθέτουμε πολλούς ομογενείς που ξεφεύγουν του μέσου όρου σε οικονομικό και επιστημονικό επίπεδο και έχουν περάσει στην σφαίρα του διακεκριμένου.
Από αυτήν την εκτός συνόρων Ελλάδα, τι περιμένει το κέντρο; Ποιος είναι ο στόχος της μεταολυμπιακής Ελλάδας;
Όταν αποκτήσαμε όραμα ξεφύγαμε από το σύνδρομο της ψωροκώσταινας. Σήμερα ποιο είναι το όραμά μας; Μήπως να τροφοδοτούμε τις «προηγμένες» βόρειες κοινωνίες με μια άλλης ποιότητας μετανάστευση; Συνεχίζουμε να στέλνουμε εξαιρετικά μυαλά στα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της Βόρειας Αμερικής και Ευρώπης που σε εύλογο χρόνο αποκτούν ένα και δύο διδακτορικά. Ως εκ τούτου, έχουμε δύο επιλογές:
Η πρώτη να αδιαφορήσουμε αφήνοντάς τους στην ελεύθερη αγορά των ερευνητικών προγραμμάτων των πολυεθνικών, παρότι π.χ. γνωρίζουμε ότι πολλά από τα προηγμένα οπλικά συστήματα που η πατρίδα αναγκάζεται να τα προμηθευτεί λόγω τουρκικών διεκδικήσεων, έχουν ελληνική συμμετοχή.
Η δεύτερη είναι να τα αξιοποιήσουμε . Δυστυχώς όμως, στο ερμαφρόδιτο σύστημα Διοίκησης των Ελληνικών Πανεπιστημίων όπου κυριαρχεί ο «νεποτισμός» και η «χρησιμοποίηση» των κονδυλίων έρευνας για αλλότριους σκοπούς αυτό το δυναμικό δεν έχει καμία τύχη.
Επίσης, έχουμε ομογενείς επιχειρηματίες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια που θέλουν να επενδύσουν στην πατρίδα. Που τους κατευθύνουμε;
Όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα αναρωτηθείτε ποια είναι η πρότασή μου. Επειδή λοιπόν είμαι οπαδός της άποψης ότι η γραπτή δημοσιοποίηση είναι τιμιότερη από τα «έπεα πτερόεντα», προτείνω να αποκτήσουμε εθνικό σχέδιο. Όμως για να αποκτήσουμε εθνικό σχέδιο χρειαζόμαστε όραμα και κότσια για να συγκρουστούμε με τις κατεστημένες αντιλήψεις και νοοτροπίες.
Ειδικότερα, αξιολογείς ως χώρα σε πιο επίπεδο βρίσκεσαι στην παγκόσμια κλίμακα και επιλέγεις που θέλεις να φτάσεις και σε ποιους τομείς θα αναπτυχθείς. Το στόχο αυτό τον κάνεις κτήμα των ενεργών σου πολιτών, δημοσιοποιώντας παράλληλα στην διεθνή κοινότητα τον οδικό χάρτη επιχειρηματικότητας που απαρέγκλιτα θα ακολουθήσεις.
Στην πορεία αυτή το Ελληνικό Κέντρο Επενδύσεων πρέπει να διαχυθεί στο σύνολο της διοίκησης εποπτευόμενο από διϋπουργικό όργανο με διϋπουργική εκτελεστική γραμματεία. Τότε μόνον οι Πρεσβείες και τα Προξενεία μας στο εξωτερικό θα διαθέτουν όλο εκείνο το υλικό που θα ενημερώνει για το όποιο επενδυτικό προφίλ έχουμε υιοθετήσει ως χώρα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι γίνονται όλες εκείνες οι «ιλλουστρασιόν» εκδόσεις των Υπουργείων, των Νομαρχιών και των Δήμων; Ποιος ο σκοπός των εκδόσεών τους αν δεν είναι εργαλεία προβολής στις προθήκες των προξενείων μας , ώστε να πάψουν και αυτά με την σειρά τους να είναι γραφεία για έκδοση βίζας.
Επίσης στην πορεία μετάλλαξης της Ελληνικής κοινωνίας τα πανεπιστήμια για να παίξουν κυρίαρχο ρόλο πρέπει να εκσυγχρονισθούν και να αποκτήσουν αποτελεσματική διοίκηση. Τότε η έρευνα θα γίνει πηγή αξιοκρατίας και δικής τους οικονομικής αυτοτέλειας.
Η ΜΕΤΑΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΛΛΑΔΑ είναι ώριμη και πρέπει να ξεφύγει από την μεταπρατική λογική της διαχείρισης. Χρειαζόμαστε όμως κυβέρνηση με όραμα και αποφάσεις. Στο σημείο αυτό διαπιστώνω ότι υπάρχει έλλειμμα.”