ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ 12-03-2011
Χρειαζόμαστε αισιοδοξία όχι «τιτανικούς» και κυρίως σχέδιο. Αυτό μας λείπει. Τυχαίο; Δε νομίζω. ΑΡΘΡΟ ΣΤΗ RPESS TIME 12-03-2011
Αρνούμαι να δεχθώ ότι η χώρα και οι Έλληνες αξίζουν το σημερινό ευτελισμό. Το 2004 η μεταολυμπιακή Ελλάδα παρά τις οποιαδήποτε ‘‘λαμογίες‘‘ μπορούσε να απογειωθεί ως χώρα ασφαλής για κεφάλαια και επισκέπτες. Δυστυχώς ο λαός άλλαξε το πλήρωμα. Ο νέος πιλότος κατέβασε τα flaps και το αεροπλάνο ακινητοποιήθηκε στο διάδρομο.
Σαφώς η χώρα χρειάζονταν διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή επανίδρυση του κράτους, αυτό που υποσχέθηκε ο νέος πιλότος, ο Κώστας Καραμανλής. Όμως για να μη φορτωθεί το πολιτικό κόστος της ασυνέπειάς των υποσχέσεών του προχώρησε στην «απογραφή», αλλάζοντας τους πάγιους κατά την Ε.Ε. κανόνες εγγραφής δαπανών μόνο και μόνο για να τα φορτώσει στην προηγούμενη κυβέρνηση. Έτσι όμως έβαλε τη χώρα στην επιτήρηση, ύφεση και υπανάπτυξη, χωρίς να προχωρήσει σε βαθιές διαρθρωτικές τομές στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου παίρνοντας τη σκυτάλη αντί να ξεκινήσει από το πολιτικό έλλειμμα που υπήρξε ανάμεσα στο 2004 και το 2009 και να αναλάβει το πολιτικό κόστος διαρθρωτικών αλλαγών προχώρησε στην «καταγραφή» που μας οδήγησε στην «τρόικα». Φτάσαμε στο σημείο, οι οποιεσδήποτε τομές που έχουν ως συνέπεια και κοινωνικές συγκρούσεις να παρουσιάζονται ως υποχρέωση μας στους όρους του ‘‘μνημονίου‘‘, όμως η χώρα έφτασε στο όριο της χρεοκοπίας εξ ΄αιτίας της μονεταριστικής πολιτικής της τρόικας.
Δεν είμαι οικονομολόγος από το LSE αλλά επειδή δούλεψα στα πεζοδρόμια της αγοράς, ταπεινά πιστεύω ότι ακόμη και τώρα υπάρχει ελπίδα. Πρέπει όμως να αλλάξει το μείγμα της οικονομικής πολιτικής, ώστε να αυξηθεί το ΑΕΠ, που είναι ο παρονομαστής του κλάσματος στο χρέος και το έλλειμμα. Όμως μέχρι να υπάρξει μεγέθυνση του ΑΕΠ μέσω ανάπτυξης παραγωγής και εξαγωγών πρέπει να επιζήσουν οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά στο εσωτερικό της χώρας.
– Με άλλα λόγια, χρειάζεται ευνοϊκότερη εισοδηματική πολιτική για να κινηθεί η αγορά και παράλληλα να ανοίξουν τις στρόφιγγές τους οι τράπεζες. Δυστυχώς, το σημερινό ελληνικό τραπεζικό φάντασμα βασίζεται στα ελληνικά «χαρτιά» δηλ. εγγυήσεις του λαού που η ΕΚΤ τα αποτιμά σε κόστος κτίσης και όχι σε τρέχουσα χρηματιστηριακή αξία και το δανείζει με επιτόκιο 1%. Αυτό το ευκαιριακό τραπεζικό σύστημα πρέπει μέσω πειθαναγκαστικών συνενώσεων να γίνει ανταγωνιστικό κατά κατηγορία, δηλαδή χώρια τραπεζικές εργασίες, χώρια επενδύσεις, χώρια σχεδιασμός.
– Η ανόρθωση της ανταγωνιστικότητάς μας να στηριχθεί στην παραγωγικότητα, στην επιχειρηματικότητα και την καινοτομία με ενεργή ανάμιξη των πανεπιστημίων μας.
– Να αποτελματωθούν οι αποκρατικοποιήσεις και να προχωρήσουν οι μετοχοποιήσεις των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων.
– Να ξεμπλοκαριστούν τα Σ.Δ.Ι.Τ. και να ανοίξουν νέα.
– Να αξιοποιήσουμε τη δημόσια περιουσία με ενιαίο φορέα καταγραφής και αξιοποίησης.
– Να εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό πλούτο, γεωθερμία, φυσικό αέριο, κοιτάσματα πετρελαίου και χρυσού.
– Χρήση μιας ενεργού εξωτερικής πολιτικής κυρίως στα Βαλκάνια που θα αποφέρει οικονομικά οφέλη. Χώρες δεν είναι μόνο οι Η.Π.Α., η Γερμανία και η Γαλλία αλλά και οι μικρότερες με ομοειδή προβλήματα με τα δικά μας που καθ΄ ομάδας δημιουργούν όγκο διαπραγματευτικής πίεσης.
Χρειαζόμαστε έναν παραγωγικό καπιταλισμό που θα αξιοποιήσει όλο το επιστημονικό δυναμικό της χώρας, που κατάντησε προλεταριάτο και σε λίγο μετανάστης, δημιουργώντας έντονο δημογραφικό πρόβλημα στη χώρα.
Χρειαζόμαστε αισιοδοξία όχι «τιτανικούς» και κυρίως σχέδιο. Αυτό μας λείπει. Τυχαίο; Δε νομίζω.