Η ΚΡΙΣΗ ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ 11 – 08 – 2011
Τώρα στην καθ’ ημάς Ανατολή ως χώρα αποτελούμε εξαίρεση γιατί η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία από μία άλλη σκοπιά. Να βάλουμε τάξη στο δημόσιο μπάχαλο και στη δημοσιονομική ανευθυνότητα που δημιούργησε το πελατειακό μεταπολιτευτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου και εμού.
Ρωτώντας ανήσυχος γνωστή μου ελληνοαμερικάνα δημοσιογράφο από την Ουάσιγκτον για την κρίση χρέους που σωβεί στις ΗΠΑ και κατά πόσο οι Ρεπουμπλικάνοι θα συναινέσουν ώστε ο πρόεδρος Ομπάμα να μπορέσει να αυξήσει το δημόσιο χρέος κατά 2,4 τρις δολ. γελώντας μου είπε: «Bullshit boy αυτό το παιγνίδι φόβου παίζουν επικοινωνιακά όποτε θέλουν να μειώσουν τις δημόσιες κοινωνικές παροχές και τους μισθούς στους πραγματικά εργαζόμενους. Εξαιρούνται φυσικά αυτοί που εργάζονται στο χρηματοπιστωτικό τομέα που συμπληρώνουν την χασούρα πολλαπλά με bonus».
Πριν «αλέκτωρ φωνήσαι τρίς» η συμβιβαστική πρόταση ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους ήταν η μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 1 τρις δολ. σε βάθος ενός χρόνου και σύσταση επιτροπής από τα νομοθετικά σώματα για εξέταση περικοπών άλλου ενός τρις δολ. σε βάθος τριετίας.
Το περιοδικό FORTUNE στον απολογισμό για τα κέρδη των επιχειρήσεων το 2010 έγραφε πως στην Αγγλία οι επιχειρήσεις αύξησαν τα κέρδη τους κατά 14 δις λίρες Αγγλίας ενώ τα εισοδήματα από μισθωτές εργασίες μειώθηκαν κατά 2 δις.
Σε άρθρο τους οι FINANCIAL TIMES έγραφαν ότι σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ήτοι 2008-2010, ο αριθμός των εκατομμυριούχων στις ΗΠΑ αυξήθηκε από 2,7 εκατομμύρια σε 3,4 και στην ΕΕ από 2,6 εκατομμύρια σε 3,1.
Και πώς να μη συμβεί αυτό όταν ο επικεφαλής της BARCLAY’s Bob Demond έλαβε το 2010 πλέον του μισθού του bonus 6,5 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας.
Φαίνεται πως το υπάρχον οικονομικό σύστημα όταν βρίσκεται σε ανισορροπία βοηθά αυτούς που έχουν την κρίσιμη οικονομική μάζα να την πολλαπλασιάζουν με γεωμετρική πρόοδο. Με απλά λόγια σε κρίση ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος.
Μπορεί η καγκελάριος κα. Μέρκελ να κάνει τη σκληρή, περισσότερο για ενδο-γερμανική πολιτική εκμετάλλευση, αλλά και η Γερμανία ωφελείται από την κρίση χρέους των χωρών της περιφέρειας της ΕΕ. Αναρωτηθείτε δύο πράγματα
Πρώτον: Το επιτόκιο δανεισμού των τραπεζών από την ΕΚΤ θα ήταν 1% πριν λίγο 1,25% και τώρα 1,50% αν δεν υπήρχε η κρίση; Μόνο οι Ελληνικές, Πορτογαλικές και Ιρλανδικές Τράπεζες δανείζονται με αυτό το χαμηλό επιτόκιο δεν δανείζονται και οι τραπεζικοί κολοσσοί της Γερμανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας κλπ και μέσω αυτής της διαύλου τροφοδοτούν με φτηνά κεφάλαια τις εξαγωγικές τους επιχειρήσεις;
Δεύτερον: Θα μπορούσαν οι Γερμανοί πολιτικοί αν δεν επικαλούντο την οικονομική κρίση να επιβάλλουν μακροχρόνια περιοριστική εισοδηματική πολιτική που απογείωσε τις εξαγωγές της Γερμανίας αλλά οδηγεί τους Γερμανούς πολίτες σε στέρηση κατανάλωσης και βυθίζει σε απόγνωση της χώρες της Νότιας Ευρώπης που ζούν κυρίως από τον τουρισμό ;
Το περιοδικό ECONOMIST έγραφε ότι εντός του 2010 στη Γερμανία σε αύξηση κερδών των επιχειρήσεων κατά 113 δις ευρώ αναλογεί μια αύξηση μισθών κατά 36 δις. Πάλι καλά, αλλού είχαμε μειώσεις.
Μετά από όλα όσα σταχυολόγησα από διεθνείς πηγές για να γίνει η κρίση ευκαιρία μόνο υπό δύο προϋποθέσεις μπορεί να επιτευχθεί:
- όταν οι αγορές του χρήματος τεθούν υπό δημόσια ρύθμιση
- όταν μικρύνει το άνοιγμα της ψαλίδας στις κοινωνικές ανισότητες.
Τα διακηρύττουν οι νεοκεϊνσιανιστές νομπελίστες οικονομολόγοι Στίγκλιτς και Κρούγκμαν δεν το λέω εγώ . Δυστυχώς, οι δυτικού τύπου τραπεζοκεντρικά ελεγχόμενες δημοκρατίες και οι πολιτικές τους ηγεσίες κωφεύουν.
Έτσι το χρηματοπιστωτικό σύστημα συνεχίζει να κρατικοποιεί τα χρέη και να ιδιωτικοποιεί τα κέρδη. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η κρίσιμη μάζα της κοινωνικής αγανάκτησης πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα και η έκρηξη της θα οδηγήσει σε οικονομικό κραχ.
Συνειρμικά θα έλεγα πως τώρα αντιλαμβάνομαι την «πρεμούρα» της υπερδύναμης και των συμμάχων της και όλων αυτών που κρύβονται πίσω τους για την εξάπλωση της δυτικού τύπου δημοκρατίας στο Ισλάμ και γενικώς στην Ανατολή. Διότι αυτή θα είναι τραπεζοκεντρικά ελεγχόμενη και μόνο έτσι θα υπάρξει ο πλήρης έλεγχος….. παγκοσμίως
Τώρα στην καθ’ ημάς Ανατολή ως χώρα αποτελούμε εξαίρεση γιατί η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία από μία άλλη σκοπιά. Να βάλουμε τάξη στο δημόσιο μπάχαλο και στη δημοσιονομική ανευθυνότητα που δημιούργησε το πελατειακό μεταπολιτευτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Για το λόγο αυτό συμφωνώ με τη πλειονότητα των μέτρων που προωθεί η παρούσα κυβέρνηση με μόνη τη διαφορά ότι αυτά τα μέτρα έπρεπε να παρθούν τον Ιανουάριο του 2010 όταν τα spreads ακόμη ήταν στις 165 μονάδες βάσης. Να παρθούν κάθετα, άμεσα και όχι με επικοινωνιακές ψηφοθηρικές τακτικές πχ διαφορετικά φορτηγατζήδες – ταξιτζήδες, διαφορετικά για δικηγόρους – συμβολαιογράφους Έπρεπε να στείλουμε στις αγορές το μήνυμα μιάς αποφασισμένης ηγεσίας και μιάς σοβαρής χώρας. Αυτό δεν έκανε η Ιταλία προσφάτως μόλις έγινε επίθεση στα Ιταλικά δεκαετή ομόλογα και ανέβηκαν τα spreads ; Ο δε «αναξιόπιστος» Μπερλουσκόνι ανακοίνωσε ότι το Σεπτέμβριο ότι θα ληφθούν και άλλα σκληρότερα . Οι δε καταναλωτικές οργανώσεις της Ιταλίας έστειλαν τον εισαγγελέα στα γραφεία των οίκων αξιολόγησης στη Ρώμη.
Δυστυχώς στη χώρα μας , η προεκλογική υποσχεσιολογία οδήγησε σε δισταγμούς που με τη σειρά τους οδήγησαν την μετατροπή της κρίσης δανεισμού σε κρίση χρέους που νομοτελειακά μας οδήγησε σε υποθήκες και ξένες επιτροπίες.
Πιστεύω πως ο Έλληνας όταν του μιλήσεις ειλικρινά και όχι «ξύλινα» πειθαρχεί. Δεν χρειάζεται τον εν αναμονή γενικό επόπτη Χόρστ Ράινχενμπαχ και τους τροικανούς για να ρυθμίσει τα του οίκου του.
Λέγεται ότι η πολυεπίκληση ενός όρου αλλοιώνει το νόημα του και υποκρύπτει το αντίθετο. Μήπως συμβαίνει το ίδιο και με το «δεν φοβόμαστε το πολιτικό κόστος»;
