Η ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑNOIΞΗ 16.09.2013
Αγαπητέ μου αναγνώστη, δεν υπάρχει τουρκική «άνοιξη» παρά μόνο διεργασίες στον γεωπολιτικό χώρο της ΝΑ Μεσογείου που μας ενδιαφέρουν άμεσα ως Ελλάδα.
Η Μεσόγειος από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν λίκνο του πολιτισμού και πάντα κυοφορούσε εξελίξεις μόνο που αυτές πήγαζαν από τις εκάστοτε διαμορφούμενες ανάγκες ισορροπιών μεταξύ των λαών που ζούσαν γύρο από τα παράλιά της και όχι από έξωθεν παρεμβάσεις. Δυστυχώς οι εξελίξεις που διαδραματίζονται στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα στη Μεσόγειο είναι αποτέλεσμα παρεμβάσεων ξένων προς την περιοχή. Αυτές ,προς το παρόν , εξυπηρετούν αμφιβόλου αποτελεσματικότητας σκοπιμότητες γι’ αυτό θεωρώ ότι όσοι προχωρούν σε απλοϊκές ερμηνείες μάλλον θολώνουν το τοπίο παρά το ξεκαθαρίζουν.
Βλέπουμε λοιπόν οι θεωρούμενες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ελλάδα ,Ιταλία ,Ισπανία ,Πορτογαλία και Κύπρος να μαστίζονται, εν ήδη επιδημίας, από κρίση διαφόρων αποχρώσεων χρέους παράλληλα βλέπουμε με το πρόσχημα των δημοκρατικών αλλαγών και χρησιμοποιώντας κατά κόρο την ηλεκτρονική κοινωνική δικτύωση να γίνονται πολιτικές ανατροπές και παρεμβάσεις στις τρίτες χώρες ,κατά σειρά, όπως ο Λίβανος ,Μαρόκο ,Τυνησία ,Λιβύη ,Αίγυπτος ,Τουρκία και τώρα στην Συρία στην οποία η επέμβαση με το πρόσχημα χρήσης χημικών όπλων κατά αμάχων πολιτών από το καθεστώς Άσαντ θυμίζει το βομβαρδισμό της πλατείας του Σεράγεβο από το καθεστώς Μιλόσεβιτς και τα πυρηνικά που ετοίμαζε το καθεστώς Σαντάμ στο Ιράκ που και τα δύο αποδείχτηκαν εκ των υστέρων κατασκευασμένα ψεύδη. Ο σκοπός όμως τις διάλυσης των χωρών επετεύχθη. Ως εκ θαύματος …. το Ισραήλ μένει στο απυρόβλητο !!!
Φυσικά η Ελλάδα πρέπει κυρίως να ασχολείται με την δική της δεινή κατάσταση δεν είναι όμως κακό να παρακολουθεί τις εξελίξεις της Τουρκίας διότι όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα, μέσω μακροχρόνιων ιστορικών διεργασιών, η Ελλάδα και η Τουρκία είναι υποχρεωμένες να συμβιώνουν στο γεωπολιτικό χώρο της ΝΑ Μεσογείου. Οι σχέσεις τους θα εναλλάσσονται, όπως στο σκωτσέζικο ντους από το ζεστό στο κρύο και αντιστρόφως. Θα είναι σχέσεις έρωτα και μίσους.
Οι λαοί, όπως είναι φυσικό, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε. Ούτε οι Τούρκοι είναι «σατανάδες» , ούτε οι Έλληνες είναι «δαίμονες». Αν εξαιρέσεις τη διαφορετική θρησκεία που – παρά τα αντιθέτως περί πολυπολιτισμικότητας διακηρυσσόμενα εξ αμφοτέρων των πλευρών- δημιουργεί αντιπαλότητα κατά τα άλλα και οι Ελληνικές οικογένειες και οι Τουρκικές έχουν πολλά κοινά και κυρίως προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον. Κυρίως αυτό τους ενδιαφέρει.
Κατά μία εκδοχή η αντιπάθεια μεταξύ των λαών βρίσκεται στο ιστορικό DNA τους. Θυμάμαι ότι αυτή η εκδοχή συζητήθηκε πολύ κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μιας άτυπης κοινοβουλευτικής ομάδας βουλευτών, πλην της ΝΔ, το 1991 που επισκέφτηκε την εναπομείνασα, μετά την απόσχιση της Σλοβενίας και Κροατίας, Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς. Στόχος της ήταν να σπάσει και κοινοβουλευτικά το διεθνές εμπάργκο που της είχε επιβληθεί. Την διοργάνωση της επίσκεψης την είχε αναλάβει ο αείμνηστος Ντίνος Τριαρίδης μετέπειτα Υπουργός Μακεδονίας και Θράκης και συμμετείχε ο Φίλιππος Πετσάλνικος , μετέπειτα Πρόεδρος της Βουλής, Ο Τραϊανός Χατζηδημητρίου , από τον Ενιαίο μέχρι πριν λίγο Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου και ο γράφων. Το ΚΚΕ που μόλις συγκροτήθηκε αποχωρώντας από τον Συνασπισμό είχε στείλει ανεξάρτητα το Μήτσο Κωστόπουλο, τον οποίο συναντήσαμε στο Βελιγράδι . Στην πολύωρη περιπετειώδη οδική διαδρομή μέσω Βουλγαρίας, με διπλωματικά προσκόμματα και προβλήματα ανεφοδιασμού καυσίμων, είχαμε την άνεση του χρόνου για ήρεμες και μεστές από επιχειρηματολογία συζητήσεις.
Για την αντιπαλότητα που μεταβιβάζεται διαχρονικά από γενιά σε γενιά στους λαούς, ως ένα ιστορικό DNA, αφορμή προβληματισμού έδωσε το μίσος που εκδηλώνονταν τόσο έντονα ανάμεσα στους ομοεθνείς -κατά τα άλλα, ορθόδοξους Σέρβους και Καθολικούς Κροάτες.
Η ρεαλιστική προσέγγιση, όμως, είναι ότι οι σχέσεις των χωρών που συνορεύουν καθορίζονται από τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους που έρχονται σε σύγκρουση. Η διαχρονική αυτή διελκυστίνδα ενεργοποιείται από τις προσωπικές επιδιώξεις των εκάστοτε κυβερνώντων, είτε γιατί θεωρούν κατάλληλες τις συνθήκες να αποκτήσουν πλεονέκτημα προς όφελος των χωρών τους, είτε για «εσωτερική κατανάλωση» εντός των χωρών τους.
Επειδή στην Ελλάδα το «μεγαλύτερο θαύμα κρατάει πέντε μέρες» έτσι και τα όσα συμβαίνουν στη γείτονα Τουρκία μας απασχολούσαν όσο το θέμα ήταν ψηλά στα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ. ΄Οταν έφυγε από τις οθόνες μας, στρουθοκαμηλίζοντας, έπαψε να μας απασχολεί.
Όμως τα όσα διαδραματίζονται στην Τουρκία, μας αφορούν άμεσα και θα μας συνοδεύουν στις μελλοντικές μας σχέσεις, γι΄αυτό και θα επιχειρήσω μια δική μου προσέγγιση στις κοινωνικοπολιτικές διεργασίες που συντελούνται εκεί.
Η κεμαλική Τουρκική Δημοκρατία από την ίδρυσή της ήθελε αφ’ ενός να απαλλαγεί από το Οθωμανικό παρελθόν της, αφ΄ετέρου να αποκτήσει χαρακτήρα κοσμικό. Κατά κάποιο τρόπο αυτή η εξέλιξη βόλευε τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής για να λύσουν το «Ανατολικό Ζήτημα» και να ισορροπήσουν τα Βαλκάνια. Η κεμαλική Τουρκία, με εγγυητή την ευρωσπουδασμένη ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεών της, ήταν και συνεχίζει να είναι, με άλλο μανδύα, οπαδός της θεωρίας του ζωτικού χώρου. Θεωρεί ότι ασφυκτιά στα σύνορα που την περιόρισαν οι διάφορες Συνθήκες, όπως αυτή της Λωζάνης, και προσπαθεί να τις αναθεωρήσει στην πράξη. Οι στρατηγικοί της στόχοι, στους οποίους επιχειρεί στη ΝΑ Μεσόγειο, είναι η Κύπρος και το Αιγαίο. Πέτυχε τη διχοτόμηση της Κύπρου και επιδιώκει τη διχοτόμηση του Αιγαίου. Ως μέσο πίεσης χρησιμοποιεί τη μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης. Πάντα οι μειονότητες, είτε εθνικές είτε θρησκευτικές χρησιμοποιούνταν ως στρατηγικό εργαλείο άσκησης γεωπολιτικής, ιδίως από χώρες αναθεωρητικές διεθνών συνθηκών και συμβάσεων. Τη μειονότητα της Δυτικής Θράκης θέλει από θρησκευτική να την μετατρέψει σε εθνική δηλ. αμιγώς τουρκική και εκείθεν να ομιλήσει διεθνώς περί ύπαρξης τουρκικής κοινότητας στην Ελλάδα.
Το μακρύ χέρι της Τουρκίας στην Ελληνική Θράκη είναι το προξενείο της στην Κομοτηνή, με ετήσιο προϋπολογισμό 16 εκ. Ευρώ!!! Είναι ένα προξενείο που δεν σέβεται τους προξενικούς κανόνες φιλοξενίας, με αποκορύφωμα την προκλητική συμπεριφορά των τελευταίων προξένων Σάριντς και Σένερ. Διαστρέφουν συστηματικά την ισονομία και ισοπολιτεία θεωρώντας την εφαρμογή των ελληνικών νόμων καταπίεση. Με επικεφαλής τους ψευτομουφτήδες στήσανε ένα δίκτυο ελέγχου της μειονότητας υποβοηθούμενοι και από ενδοτικούς ντόπιους πολιτικούς που, για μια χούφτα μουσουλμανικούς ψήφους, παίζουν το παιχνίδι τους.
Γενικώς οι Τούρκοι διεκδικούν, εμείς υποχωρούμε και εκκινούν τις νέες διεκδικήσεις τους από τη θέση της δικής μας υποχώρησης. Δεν ήταν τυχαίο, λοιπόν, που το ενιαίο αμυντικό δόγμα που σήμερα βρίσκεται στις ελληνικές καλένδες συνδέει με ένα αδιόρατο νήμα την Κύπρο, το Αιγαίο και την Ελληνική Θράκη, μόνο που για μένα ο στόχος της Τουρκίας είναι το Αιγαίο και οι ΑΟΖ με κλειδί το Καστελόριζο και χρησιμοποιούν ως ένα από τα μέσα πίεσής τους την θρησκευτική μειονότητα της Θράκης.
Ανεξάρτητα του πώς δομήθηκε η σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία, υπάρχουν κάποια δεδομένα που πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας:
Πρώτον, η Τουρκία είναι χώρα μουσουλμανική. Αυτό σημαίνει πως οι εντάσεις και οι συγκρούσεις ανάμεσα στους Σιίτες , Σουνίτες και Αλεβίτες στις γειτονικές της χώρες Ιράν, Ιράκ , Συρία, Πακιστάν και Αφγανιστάν έχουν αντανάκλαση εντός της Τουρκικής κοινωνίας.
Δεύτερον, η Τουρκία των 80 εκ. πληθυσμού, εκ των πραγμάτων, στην Επικράτειά της έχει λαούς και ομάδες που δεν μπορούν να ομογενοποιηθούν αφομοιωμένες στην τουρκική κοινωνία, όπως οι Κούρδοι, Αρμένιοι περί τα 11 εκ. ψυχές, Αλεβίτες και κρυπτοχριστιανοί περί τα 20 εκ. ψυχές.
Η πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια εμφάνισης ισλαμικού κόμματος στην εξουσία ήταν με το κόμμα της «Ευημερίας» του Νετσμετίν Ερμπακάν , που σε συνεργασία με το κόμμα του «Ορθού Δρόμου» της Τανσού Τσιλέρ κυβέρνησε το 1996 για ένα χρόνο. Το 1997 παραιτήθηκε από πρωθυπουργός ο Ερμπακάν, το κόμμα της «Ευημερίας» ετέθη εκτός νόμου από το Συνταγματικό Δικαστήριο και ο Ερμπακάν με 5ετή στέρηση ανάμιξής του στην πολιτική. Την ίδια τύχη είχε και η συνέχιση της προσπάθειας με το κόμμα της «Αρετής» το 2001.
Την περίοδο αυτή εκκολάφθηκε η πολιτική προσωπικότητα του ισλαμιστή Ταγίπ Ερντογάν. Το άστρο του ανέτειλε όταν ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης επέδειξε χαρισματικές διοικητικές ικανότητες. Μετά τη διάσπαση του τουρκικού πολιτικού Ισλάμ η, με περισσότερο φιλοδυτικό προσανατολισμό, «ανανεωτική» πτέρυγά του ίδρυσε το κόμμα της «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης» και με ηγέτη τον Ερντογάν νίκησε στις εκλογές του 2002.Τότε αναλαμβάνει την εξουσία, με Πρωθυπουργό τον μετριοπαθή συνεργάτη του Αμπτουλάχ Γκιουλ και αρχίζει να επιχειρεί νομοθετικές και συνταγματικές αλλαγές, που οδηγούν τον ίδιο στην πρωθυπουργία μέχρι τώρα, αφού κέρδισε με μεγάλη πλειοψηφία και τις εκλογές το 2007 και το 2011 και τον Γκιουλ στην Προεδρία της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Τα όσα εξελίσσονται σήμερα στην Τουρκία δεν είναι άσχετα με την πολιτική και τον πολιτικό Ταγίπ Ερντογάν. Ο νόμος της φυσικής σε πλήρη εξέλιξη: «Δύναμη ασκούμενη επί αντικειμένου αντίρροπη δύναμη την ισορροπεί μέχρι που να επέλθει η θραύση».Το θέμα είναι αν θα επέλθει θραύση, που θα εκτροχιάσει την Τουρκία ή μια άλλη ισορροπία δυνάμεων.
Η πολιτική προσωπικότητα του Ερντογάν, με πολλά ηγετικά στοιχεία, όπως ο αυταρχισμός και η αλαζονεία που του προσδίδει η αυτόφωτη πορεία του που έγινε, σημειώνω, χωρίς καμιά γνώση ξένης γλώσσας σε αντίθεση με τους δικούς μας εγχώριους πολιτικούς που διαγκωνίζονται ποιος ομιλεί περισσότερες ξένες γλώσσες.
Αφού απήλλαξε, λοιπόν, ο Ερντογάν την Τουρκία από το ΔΝΤ και οδήγησε την οικονομία της στους G20, επιδιώκει να την καταστήσει ρυθμιστική περιφερειακή δύναμη στη ΝΑ Μεσόγειο. Για το λόγο αυτό επιχειρεί να αλλάξει τη φιλοσοφία της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας και τις δομές της Τουρκικής κοινωνίας.
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι δύο πρόσωπα έχουν άμεση θεωρητική επίδραση σε αυτήν την πορεία:
Το ένα είναι ο πολιτικός , ακαδημαϊκός, πρέσβης και υπουργός εξωτερικών σήμερα Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος με το συγγραφικό έργο του « Το στρατηγικό Βάθος και η Διεθνής Θέση της Τουρκίας» και «Ξαναγράφοντας τη Μουσουλμανική Πολιτική του 20ου Αιώνα» επαναφέρει το νεοοθωμανισμό στο προσκήνιο.
Το άλλο πρόσωπο είναι ο θρησκευτικός ιμάμης στις ΗΠΑ Φετουλάχ Γκιουλέν, ιδρυτής δικτύου επώνυμων σχολείων παγκοσμίως, που κηρύττει τον ισλαμισμό με δυτική αντίληψη. Έτσι απέκτησε μεγάλη επιρροή στο μορφωμένο τμήμα της τουρκικής διασποράς και στη θρησκευόμενη τουρκική ελίτ στη δύση επισκιάζοντας την αίγλη της κεμαλικής εικόνας. Για την Τουρκία ο Φετουλάχ Γκιουλέν πιστεύει ότι η θέση της στην παγκοσμιοποίηση και την Ευρώπη περνά μέσα από την ενσωμάτωση των θρησκευτικών μειονοτήτων στην τουρκική κοινωνία.
Στην εξωτερική πολιτική, εκ πρώτης όψεως, οι επιδιώξεις του Ερντογάν, συγκρινόμενες με αυτές της κεμαλικής Τουρκίας, δεν έχουν αλλάξει. Όμως μια βαθύτερη ανάλυση δείχνει ότι αυτές πλέον επιχειρούνται από μια Τουρκία συνεχιστή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μιας Τουρκίας που θεωρεί ιστορική παρένθεση την κοσμική Τουρκία, φορτώνοντάς της όλες τις γενοκτονίες που συντελέσθηκαν τον 20ο Αιώνα στην Επικράτειά της: Των Αρμενίων 1915, των Ποντίων 1919, των Μικρασιατών 1923, τα πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη το 1955, 1963 αλλά και την ένταση στο Κουρδικό ζήτημα.
Το δόγμα του νεοοθωμανισμού, με σημαία την ανεκτικότητα, έχει στόχο να ηγεμονεύσει η Τουρκία στο μουσουλμανικό κόσμο και να διεισδύσει στον Αραβικό. Όμως τα γεγονότα που συνέβησαν τον Μάϊο του 2010 στο στόλο «ένα πλοίο για τη Γάζα» που προσπάθησε να σπάσει το εμπάργκο των Ισραηλινών στη Γάζα και η επέμβαση με νέκρους Τούρκους ακτιβιστές στο Mavi Marmara από Ισραηλινούς κομάντος είχαν ως αποτέλεσμα να διαρραγούν οι εύθραυστες σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ και να ενοχληθεί αφάνταστα ο Φετουλάχ Γκιουλέν!!! Γιατί ως τούρκος στις ΗΠΑ θέλει τις καλές σχέσεις με τους Εβραίους.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας οι αλλαγές είχαν ως στόχο κυρίως τη δημιουργία μιας σύγχρονης ισλαμικής δημοκρατίας προστάτη των απλών μουσουλμάνων και όχι του στρατιωτικού κατεστημένου και της ολιγαρχίας του πλούτου.
Όμως η υπόσχεση για ισονομία και ισοπολιτεία σε όλους όσους ζουν στην Τουρκική Επικράτεια έρχεται σε αντίθεση με την σκληρή πραγματικότητα. ΄Οσοι αμφισβητήσουν την κυριαρχία του κ. Ερντογάν και του κόμματός του, ήτοι δημοσιογραφικά συγκροτήματα, στρατιωτικοί, ακαδημαϊκοί και οικονομικοί παράγοντες εξοντώνονται οικονομικά ή συλλαμβάνονται ως τρομοκράτες. Η εξόντωση οικονομικά του συγκροτήματος της Millet και η καρατόμηση της ηγεσίας των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, με πρόφαση το συνωμοτικό σχέδιο «ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ» αποδεικνύει του λόγου μου το αληθές.
Το soft Islam ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας νόμους που ισχύουν στα αυστηρά ισλαμικά κράτη, μαζί με τον ηγετικό αυταρχισμό που επιδεικνύει, έκαναν όνειρο θερινής νυκτός την Ευρωπαϊκή της πορεία, ενόχλησαν το εβραϊκό λόμπυ στις ΗΠΑ και κατ΄επέκταση την πολιτική των ΗΠΑ και τέλος προβλημάτισαν έντονα την τουρκική κοινωνία που ζει στο ευρωπαϊκό τμήμα της.
Σημαντικό επίσης είναι ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας μειώθηκε απότομα το 2012 κατά 6,6% σε σχέση με το προηγούμενο έτος και διαμορφώθηκε στο 2,2% παράλληλα με το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στα 80 δις δολ. Είναι μια εξαιρετικά άσχημη εξέλιξη για μια αναπτυσσόμενη χώρα με απουσία μεσαίας τάξης και με νεαρό πληθυσμό.
Η τσιμεντοποίηση του πάρκου Γκεζί , κατά την άποψή μου, υπήρξε η θρυαλλίδα για να δοθεί στον Ερντογάν ένα μήνυμα. Δεν είναι τυχαίο που κατά το πρότυπο άλλων υποκινούμενων «λαϊκών εξεγέρσεων» γέμισε η πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης και συμπτωματικά και άλλες πλατείες σε πόλεις του Ευρωπαϊκού τμήματος της Τουρκίας συντονισμένα με αυτήν. Επίσης δεν είναι τυχαία η ταξιδιωτική οδηγία που εκδόθηκε από τις ΗΠΑ, παράλληλα με την ακαριαία αντίδραση πολλών διεθνών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που χρηματοδοτούνται από το State Department που ανακάλυψαν ότι η Τουρκία καταπιέζει το λαό της. Και σκεφθήτε ότι αυτά συμβαίνουν στην Τουρκία μετά το «μασημένο» συγγνώμη που ζήτησε ο κ. Νετανιάχου από την Τουρκία και τον κ. Ερντογάν για τα γεγονότα στο Mavi Marmara, και μετά την προκλητική επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.
Αγαπητέ μου αναγνώστη, δεν υπάρχει τουρκική «άνοιξη» παρά μόνο διεργασίες στον γεωπολιτικό χώρο της ΝΑ Μεσογείου που μας ενδιαφέρουν άμεσα ως Ελλάδα .
Και κάτι τελευταίο:
Το σύστημα παγκοσμίως φοβάται τους απρόβλεπτους ταγούς σε όλα τα επίπεδα όπως ο Ταγίπ Ερντογκάν . Γι αυτό αν δεν τους ενσωματώσει, τους εξοντώνει. Γνωρίζει πολύ καλά ότι, αν ξεφύγουν, δύο δρόμους ακολουθούν: Ή γίνονται δικτάτορες ή αλλάζουν το σύστημα!!! Το τελευταίο το κατεστημένο σύστημα το φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι.
